ده یا دوازده ردیف بیست نفره از دانشجوها. خواب و بیدار. استاد چون رهبر ارکست و ماژیک در دست، داشت برای بچه‌ها لالایی می‌خواند و آنها را در خوابی عمیق فرو می‌برد. شاید حوصله‌ی گردن درد نداشت. برای همین همیشه در صندلی وسط و ردیف آخر می‌نشست. بیشتر از اینکه تخته را نگاه کند، دانشجوها …